Celem Wspólnoty Europejskiej było stworzenie i prawidłowe funkcjonowanie Wspólnego Rynku, który polega na swobodnym przepływie towarów i usług pomiędzy państwami członkowskimi. Najbardziej obiektywnym sposobem, który pomaga w ujednoliceniu wyrobów pod względem bezpieczeństwa jest ich certyfikacja.
Poza Certyfikacją obowiązkową, związaną ze spełnieniem wymagań dyrektyw, istnieje też certyfikacja dobrowolna, która jest procedurą, w której trzecia strona daje pisemne zapewnienie, że wyrób, proces lub usługa spełniają określone wymagania.
Certyfikacja ta ma na celu zapewnienie zaufania pomiędzy dostawcą a klientem i/lub władzami krajowymi. Jednostki certyfikujące mogą tworzyć swoje własne systemy jak również uczestniczyć w systemach narodowych, międzynarodowych i regionalnych.
W obszarze dobrowolnym klient może uzyskać:
– certyfikaty zgodności z wymaganiami dokumentów normatywnych,
– certyfikaty zgodności upoważniający do oznaczania wyrobu odpowiednim znakiem.
W krajach europejskich certyfikację dobrowolną opisuje szereg przepisów, na mocy których funkcjonują liczne znaki zgodności. Główna zasada jest taka, że wszyscy producenci i importerzy wyrobów przed wprowadzeniem ich na rynek lub oddaniem do użytku powinni zagwarantować, iż wyroby te są bezpieczne dla ludzi. Taką gwarancję mogą zapewnić jedynie przeprowadzone badania i wydane na ich podstawie certyfikaty w kompetentnych i uznanych jednostkach.
Przykładowe znaki z obszaru dobrowolnego:
| Znak zgodności z normami europejskimi „Keymark” |  |
| Europejski znak ekologiczny |  |
| Znak Bezpieczeństwa „B” |  |