Dyrektywa jest jednym z instrumentów prawa unijnego i wiąże w całości swoimi postanowieniami każde państwo członkowskie, do którego jest kierowana. Dyrektywy są przyjmowane przez instytucje europejskie na podstawie traktatów założycielskich. Zgodnie z Traktatem o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej dokumenty te są wiążące pod względem osiągnięcia celu, który jest w nich zawarty natomiast pozostawiają władzom państwa członkowskiego wybór metody i formy włączenia postanowień do systemu prawa krajowego. Podstawowym zadaniem dyrektywy jest ujednolicenie porządku prawnego w państwach członkowskich Unii Europejskiej, dlatego też, w odniesieniu do tego celu, często są nazywane „instrumentami harmonizacji” prawa. Harmonizacja w różnych krajach jest zróżnicowana jeśli chodzi o środki, intensywność i zakres. Na to jakie środki harmonizacji zostaną zastosowane wpływ mają, między innymi, charakter i specyfika regulowanego obszaru, cele, postanowienia wynikające z traktatu, jak również mogą być brane pod uwagę okoliczności przyjmowania postanowień dyrektywy w państwie członkowskim.
Dyrektywa wchodzi w życie po zawiadomieniu państw członkowskich lub w momencie opublikowania jej treści w Dzienniku Urzędowym. Aby postanowienia w niej zawarte miały bezpośrednie efekty w prawie krajowym musi zostać przeprowadzony proces transpozycji. Polega ona na tym, że państwo członkowskie podejmuje środki krajowe, umożliwiające osiągnięcie celów określonych przez dyrektywę –krajowy akt prawny – i przedstawia je Komisji.
Autor: Krystyna Rudek