Współczesny konsument dokonuje coraz bardziej świadomych wyborów, w związku z tym zwiększają się wymagania co do jakości środków spożywczych, na które muszą odpowiedzieć producenci żywności.
Certyfikacja systemów jakościowych z punktu widzenia prawa jest dobrowolna, jednakże niejednokrotnie staje się konieczna, jeśli chcemy podjąć współpracę z sieciami handlowymi. Na ogół sieci handlowe uznają jeden z wybranych przez siebie systemów. Najczęściej spotykanymi systemami są IFS (International Food Standard) i BRC (British Retail Consortium). Wymienione standardy łączą w sobie wymagania GMP/GHP, HACCP oraz norm z serii ISO, co sprawia że wdrożenie standardu IFS lub BRC nie będzie wiązało się ze zwiększeniem nakładów finansowych. Standardy IFS i BRC obejmują wszystkie obszary bezpieczeństwa żywności i legalności produktu oraz uszczegółowiają wymagania, których spełnienie gwarantuje uzyskanie produktu bezpiecznego i na powtarzalnym poziomie jakościowym.
Standardy IFS i BRC powstawały przede wszystkim dla producentów marek własnych, jednakże z powodzeniem wykorzystywane są jako kryterium doboru dostawców. Konstrukcja wymagań pozwala na audytowanie producentów wszystkich produktów żywnościowych. Różnice między standardami dotyczą końcowej oceny producenta.
Największa korzyść wynikająca z posiadania certyfikowanego systemu IFS lub BRC to wzmocnienie zaufania konsumenta, poprawa jakości i bezpieczeństwa produktu, uniknięcie wielokrotnych auditów ze strony odbiorców oraz możliwość podjęcia współpracy z sieciami handlowymi.