Definicja mówi, że to systematyczny, niezależny i udokumentowany proces uzyskiwania dowodu z audytu oraz jego obiektywnej oceny w celu określenia stopnia spełnienia kryteriów audytu.
Co to oznacza?
Systematyczny. Nie być zdarzeniem jednorazowym, przypadkowym. Powinien mieć charakter ciągły, zaplanowany, co jakiś czas. Przyjmuje się w praktyce, że audyty wewnętrzne odbywają się nie rzadziej niż raz w roku. Ale planując audyty należy brać pod uwagę status i ważność procesów oraz audytowanych obszarów, jak też wyniki wcześniejszych audytów. Oznacza to, że mogą być obszary, w których wskazane jest by je audytować częściej, np. tam gdzie pojawia się większa liczba reklamacji.
Niezależny. Chodzi o to, by audytor wewnętrzny był najlepiej spoza obszaru, który audytuje. Dużo trudniej audytować własny obszar działania, gdyż jest się wówczas mało obiektywnym. Poza tym istnieje ryzyko, że można przeoczyć istotne problemy, które są już tak znajome, że wydają się standardem i dlatego są niezauważalne. Ponadto audytując własny obszar działania możemy być zbyt pobłażliwi lub przesadnie za ostrzy. A przecież nie o to chodzi w audytach wewnętrznych.
Udokumentowany. Trzeba po prostu robić zapisy z planowania, przygotowania i przeprowadzenia audytu wewnętrznego. W trakcie audytu zbieramy dowody w postaci: dokumentów, formularzy, rozmów, zdjęć itd., notatek własnych spisywanych na brudno. Na tej podstawie powstaje później raport z audytu wewnętrznego.
Normy użyte w publikacji:
ISO 9001:2009 – Systemy zarządzania jakością. Wymagania
PN-EN ISO 19011:2012 Wytyczne dotyczące auditowania systemów zarządzania
Autor: Edyta Gajda