Problemy, które powstają przy przebudowie i/lub stworzeniu oraz zarządzaniu filiami są dosyć podobne i typowe bez względu na branżę firmy. Przy budowie albo przebudowie starych filii w odległe biura nowego pokolenia wnikają charakterystyczne problemy:
- bezpieczne przekazywanie danych, ochrona i wydajność kanałów przekazywania danych;
- uproszczenie rozwijania i obsługi techniczne sieci filii dla obniżenia kosztów eksploatacyjnych;
- zgodność sieci filii z wymogami innowacyjnych usług i podwyższenie wydajności;
- integracja stosowanych zasobów oraz optymalizacja zasobów rozproszonych dla efektywnego procesu zarządzania aktywami;
- ograniczone możliwości zarządzania, administrowania oraz wdrażania nowych serwisów dla filii.
Można wydzielić kilka podejść do budowy infrastruktury filii: centralizacja, standaryzacja oraz konsolidacja serwisów.
Centralizacja serwisów polega w rozwiązaniu pytania: Co trzeba centralizować w pierwszej kolejności? Pytanie to ustala wymogi do izolacji i autonomiczności.
Standaryzacja zabezpiecza minimalną ilość standardowych konfiguracji.
Konsolidacja pomaga w prawidłowym rozmieszczeniu oraz wirtualizacji.
Dla formowania efektywnej infrastruktury przedsiębiorstwa, które ma rozproszoną sieć filii koniecznym jest:
- efektywne wykorzystanie zasobów;
- stosowanie efektywnego modelu zarządzania i administrowania;
- skrócenie czasu przestoju przy awariach;
- wysoki poziom unifikacji i standaryzacji.
Modeli zarządzania mogą być zrealizowane za pomocą serwisów centralizowanych albo rozproszonych.
Przykładowa topologia biur regionalnych:
- satelita albo mikrobiuro: wszystkie serwisy ІТ są rozmieszczone w centralnym biurze lub centrum regionalnym;
- centrum regionalne: podział serwisów między filią, a głównym biurem;
- autonomiczne biuro regionalne: serwisy są rozmieszczone lokalnie, minimalna zależność od centralnego biura.
Projektowanie serwisów odbywa się w następnej kolejności:
- główne serwisy infrastruktury;
- serwisy i służby dodatkowe;
- serwery aplikacji;
- poczta i środki pracy wspólnej;
- serwisy terminalne i Web caching.
Który z modeli zarządzania będzie efektywny?
Aby wyznaczyć efektywny model zarządzania infrastrukturą dla organizacji proponujemy rozpatrzyć właściwości każdego modelu.
Centralizowany model zarządzania jest bardziej efektywny przy zaprojektowaniu odpowiednich procesów dla biur rozproszonych. Jedyne wspólne centrum zarządzania deleguje filiom funkcje konieczne dla należnego zarządzania, kontroli oraz przetwarzania informacji w regionach. Dany model najczęściej wykorzystują duże firmy, w skład których mogą wchodzić biura różnych formatów.
Centralizowany model administrowania i zarządzania to:
- centralizowane serwisy;
- jedyny budżet i departament IT;
- wyraźna struktura, dokładnie określone procesy, jednolite instrukcji i zadania;
- wysoki stopień standaryzacji i unifikacji oraz sprężystość systemów;
Zalety centralizowanego modelu :
- łatwiej zapewnić i utrzymywać skuteczny (należny) poziom bezpieczeństwa;
- efektywność wprowadzenia nowych zabezpieczeń (serwisów);
- wyższy poziom zabezpieczenia odporności na uszkodzenia;
- efektywność zarządzania serwisami oraz spełnienie ciągłego monitoringu;
- przewidywalność i przejrzystość w zarządzaniu ІТ-budżetem.
Za wadę można uważać jedynie fakt, że proces zarządzania zależy od kanałów przekazywania danych, a więc wymaga sprawnej komunikacji.
Rozproszony model różni się od centralizowanego tym, że zadania mogą być rozdzielone wśród specjalnych działów IT i i innych działów, które pracują w różnych miejscach. Prawa do wykonania zadań administracyjnych mogą być przydzielane na podstawie terytorialnego i administracyjnego podziału albo roboczych funkcji. Oprócz tego, zarządzanie administracyjne może być dozwolone dla konkretnej sieciowej służby np. DNS albo DHCP.
To pozwala rozdzielić administrowanie serwerów i stacji roboczych bez nadania “niefachowym” administratorom praw do wprowadzenia zmian w konfigurację sieci oraz parametrów bezpieczeństwa.
Rozproszony model administrowania i zarządzania – rozproszone serwisy:
- IT filii autonomiczne, podporządkowanie lokalne;
- standaryzacja w ramach filii, struktura niestabilna, możliwe technologiczne innowacje;
- procesy i regulaminy są nieokreślone.
Zaletami rozproszonego modelu są:
- minimalna zależność od kanałów przekazywania danych;
- minimalne zwłoki przy pracy z aplikacjami;
- wszystkie serwisy umieszczono w granicach LAN;
- zarządzanie zmianami jest prostsze.
Mieszany model administrowania jest połączeniem zobowiązań administracyjnych, które są wykorzystywane w obu modelach. Przykładem może służyć infrastruktura, w której polityka bezpieczeństwa, standardowe konfiguracje serwerów oraz oprogramowanie są wyznaczone z głównego biura albo za pomocą centralnej strony internetowej, lecz dostosowywanie oraz częściowe zarządzanie są wykonywane w miejscu ich wykorzystania, przy czym możliwości administratorów ograniczone (nie ma możliwości zmiany konfiguracji serwerów, rozmieszczonych w innych lokalizacjach).
Przy wyborze modelu zarządzania należy uwzględnić kontekst organizacji, wziąć pod uwagę zakres jej działalności, wielkość oraz cele biznesowe.
Autor: Maryna Kuczyńska